தமது வாழ்வை ஒழுங்குபடுத்தப் போராடும் துணை இழந்த பெண்கள்

தமது பதின்ம வயதுகளில் உள்ள எட்டு சிறுவர்களைப் பராமரிப்பது என்பது எழுபது வயது யமுனாதேவிக்கு இலகுவான காரியமாக இருக்கவில்லை.

ஆனால் இவர்கள் இருபதாண்டுகளுக்கு மேலாக சிறிலங்காவில் நடைபெற்ற உள்நாட்டு
யுத்தத்தினால் அநாதைகளாக்கப்பட்ட அவரது பேரக் குழந்தைகளாவர். "எனக்கு வேறு
வழி தெரிவில்லை. நான்தான் அவர்களைப் பார்க்கவேண்டும். அவர்களுக்கு வேறு
யாரும் இல்லை", என்கிறார் அளம்பிட்டி முல்லைத்தீவைச் சேர்ந்த யமுனாதேவி.

அவர்களில் நான்குபேர் மே 2009ல் முடிவுற்ற போரின் இறுதி நாட்களில் தமது
பெற்றோரை இழந்தனர். ஏனைய நால்வருக்கும் தந்தை மட்டும் இருக்கிறார். அவரே
தற்போது இந்தக் குடும்பத்திற்கான ஒரேயொரு உழைப்பாளி.

"என்னால் எவ்வளவு காலத்திற்கு இவர்களைப் பாடசாலைக்கு அனுப்ப முடியும் எனத் தெரியவில்லை", என்கிறார் யமுனாதேவி.

இவ்வாறு ஈழத்தமிழ் பெண்களின் கண்ணீர்க் கதைகளை பதிவு செய்துள்ளது ஐபிஎஸ்
செய்தித்தளம். அதனை புதினப்பலகைக்காக மொழியாக்கம் செய்தவர் தி.வண்ணமதி.

சிறிலங்காவின் முன்னாள் போர் இடம்பெற்ற பகுதியில் இவரது கதை மிகவும்
பொதுவானது. தமது ஆண் உறவினர்கள் போரின் இறுதி நாட்களில் கொல்லப்பட அல்லது
காணாமல்போக இளைய மற்றும் வயது முதிர்ந்த பெண்கள் தம்மைத் தாமே
பார்த்துக்கொள்ளும் நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டுள்ளனர்.

2006 ஓகஸ்ட் முதல் 2009 மே வரை இடம்பெற்ற போரின் இறுதிக் கட்டத்தில்
மட்டும் 300,000 மக்கள் தமது வீடுகளிலிருந்து வெளியேறுவதற்கு
நிர்ப்பந்திக்கப்பட்டனர். 290,000 க்கும் மேற்பட்ட மக்கள் தமது
இடங்களுக்கு மீண்டும் சென்றுள்ளனர் அல்லது தமது உறவினர்களுடன்
வசிக்கிறார்கள். எவ்வாறிருந்தும், அவர்களது பிரச்சினைகள் தீர்ந்தபாடில்லை.

தமது இருபதுகளின் ஆரம்பத்திலும் முப்பதுகளின் நடுப்பகுதியிலும் 89000
இற்கு மேற்பட்ட துணை இழந்த பெண்கள் போர் இடம்பெற்ற பகுதிகளில் இருப்பதாக
அரசாங்க அதிகாரிகள் கூறுகின்றனர்.

கிழக்கு மாகாணத்தில் 49000 துணை இழந்த பெண்களும் - இவர்களில்
பெரும்பாலானவர்கள் கொல்லப்பட்ட புலி உறுப்பினர்களின் மனைவிமார் - வடக்கில்
40,000 துணை இழந்த பெண்களும் இருப்பதாக சிறுவர் அபிவிருத்தி மற்றும்
பெண்கள் விவகாரங்களுக்கான பிரதி அமைச்சர் எம்ஏஎம் கிஸ்புல்லா கருத்தரங்கு
ஒன்றில் தெரிவித்தார்.

தனது சொந்த மாவட்டமான மட்டக்களப்பு மாவட்டத்தில் 25000 துணை இழந்த பெண்கள்
இருப்பதாகவும் அவர்களில் 8000 பேருக்கு ஒவ்வொருவருக்கும் மூன்று
குழந்தைகள் இருப்பதாகவும் பிரதி அமைச்சர் தெரிவித்தார்.

இந்த துணை இழந்த பெண்களுக்கு உதவுவதற்காக தான் இந்தியாவின் உதவியை
நாடியிருந்ததாக பிரதி அமைச்சர் கிஸ்புல்லா தெரிவித்தார். "ஆடைத்
தொழிற்சாலை ஒன்றை நாம் இங்கு ஆரம்பிப்பதற்குத் திட்டமிட்டுள்ளோம்", என
கிளிநொச்சி மாவட்ட செயலகத்தின் பணியாளரான ரூபவதி கேதீஸ்வரன் தெரிவித்தார்.

பெண்களின் தேவைகளைக் கருத்தில்கொண்டு திட்டங்கள் வரையறுக்கப்படாததினால்
பெண்கள் பொதுவாகவே தமக்கான நிரந்தர தொழில்வாய்ப்பைப் பெற்றுக்கொள்வதில்
பிரச்சினைகளை எதிர்கொள்கின்றனர் என அவர் மேலும் தெரிவித்தார்.

அவர்களுக்கு வேலை கிடைத்தாலும் மிகக்குறைந்தளவு ஊதியமே வழங்கப்படுகிறது.
உதாரணத்திற்கு, மட்டக்களப்பு மாவட்டத்தின் புல்லுமலையைச் சேர்ந்த
ரவிந்திரநாதன் வளர்மதி வாரத்தில் 6 நாட்களுக்கு பால் சேகரிப்பதன்மூலம்
மாதம் 17 டொலர்களே சம்பாதிக்கிறார்.

போர் முடிவுற்றதால் தமது வாழ்வு வளம்பெறும் என எதிர்பார்த்த பலருக்கு
இத்தகைய சூழ்நிலை குறிப்பாக துணை இழந்த பெண்களுக்கு அவநம்பிக்கையையே
ஏற்படுத்துகிறது.

"உங்களுக்கு கணவன் இல்லாமல், உங்களுக்கென குடும்பம் இல்லாமல் நீங்கள்
தனியே இருப்பது மிகவும் கடினமானது", என்கிறார் வாகரை உதவி அரச அதிபர்
ராசநாயகம் ராகுலநயனி.

"உதவிகள் இல்லாதபோது, பெண்கள் மிகவும் பலவீனமானவர்களாக உணர்வார்கள்", என்கிறார் போரில் தனது தந்தையை இழந்ததாகக் கூறும் அவர்.

ராகுலநயனி எம்முடன் கதைத்துக் கொண்டிருந்தபோதுகூட, அரை டசினுக்கும்
அதிகமான துணை இழந்த பெண்கள் இழந்த தமது அடையாள ஆவணங்களைப் பெறுதல்
மற்றும் சொத்து தொடர்பான ஆவணங்களைப் பெற்றுக்கொள்வதற்காக பொறுமையுடன் வெளியே காத்திருந்தனர்.

"ஆணாதிக்க சமூக முறைமைக்குள் துணை இழந்த பெண்களும், கணவனில்லாத பெண்களும் துன்பங்களை அனுபவிக்கின்றனர்", என்றார் ராகுலநயனி.

பாரம்பரியமாக, ஆண்கள் குடும்பத்தைத் தலைமை தாங்க அவர்களைச் சார்ந்து
பெண்கள் வாழும் முறைமையையே தமிழ் சமூகம் பின்பற்றி வருகிறது. இந்நிலையில்,
ஆண்களின்றி குடும்ப விடயங்களைக் கவனிப்பது, தனியார் மற்றும் அரச
நிர்வாகத்தைச் சேர்ந்தவர்களைத் தொடர்புகொள்ளல் போன்ற புதிய பாத்திரத்தை
ஏற்றுக்கொள்வதில் இந்த துணை இழந்த பெண்கள் சங்கடங்களை எதிர்கொள்கின்றனர்.

ராகுலநயனியை சந்திக்க வந்திருந்த இரு பிள்ளைகளின் தாயாரான 27 வயதுடைய
சரோதேவியின் கணவர் வடக்கில் போரிலிருந்து அவரது குடும்பம் தப்பிவரும்போது
காணாமல்போய்விட்டார். "அவர் எங்கே இருக்கிறார், உயிருடன் இருக்கிறாரா
என்பதுகூட எனக்குத் தெரியாது",என்கிறார் தேவி.

தொடர்ந்து, தேவி தனது சொந்த இடமான வாகரைக்குத் திரும்பிவிட்டார். "அவர்
உதவி செய்ய மறுத்ததால் புலிகள் அவரை தடுத்து வைத்திருந்தனர். எறிகணைகள்
வெடித்துக் கொண்டிருந்தபோது நாம் ஓடும்போதே அவர் காணாமல் போனார். நாள்
முழுவதும் எறிகணைத் தாக்குதல் இடம்பெற்றது. நாம் எவ்வாறு தப்பினோம் என்பது
எமக்குத் தெரியாது".

இந்தவேளையில், தனது கணவனைத் தேடுவதே தேவிக்கு எல்லாவற்றையும்விட நம்பிக்கை
தருவதாக உள்ளது. அதேவேளையில், அவள் தனது குடும்பத்தையும்
காப்பாற்றவேண்டியுள்ளது.

மட்டக்களப்பிலிருந்து வெகு தொலைவில் அமைந்துள்ள வாகரையில் மக்களின் பிரதான
சீவனோபாயம் விவசாயமும் மீன்பிடியுமாக இருப்பதால் அங்கு வேலை வாய்ப்புக்கள்
மிகவும் குறைவாகும்.

"தற்போது நான் எதுவும் செய்யவில்லை. நான் எனது குடும்ப உறவினர்களுக்கு
வயலில் உதவி செய்வேன். அவர்கள் எனக்குப் பணம் தருவார்கள்", எனும் தேவிக்கு
தனது தங்க நகைகளை விற்பதைத்தவிர வேறு வழி இருக்கவில்லை.

தேவிக்கு அடுத்ததாக வரிசையில் நின்ற 29 வயதுடைய நவுனாத் சுதாவிடம் எந்த
நகையும் இல்லை. யாவற்றையும் விற்றுவிட்டார். சுதாவின் கதையும்
தேவியினுடையதைப் போன்றதே.

வாகரையைச் சேர்ந்த அவரும் வடக்கைச் சேர்ந்த ஒருவரை மணந்து ஓடிவரும்போது
கணவரைப் பிரிந்துவிட்டார். ஆனால் தேவியைப் போலன்றி, ஏப்ரல் 2009 ல்
காணாமல்போன தனது கணவன் இராணுவத்தின் தடுப்பில் இருப்பதாகவே சுதா
நம்புகிறார்.

"எனக்கு ஆதாரம் ஏதாவது கிடைக்கும்வரை நான் அவரைத் தேடிக்கொண்டிருப்பேன்".
அதேவேளையில், நாளாந்த வாழ்க்கைப் போராட்டம் சுதாவை அழுத்துகிறது. அரசாங்க
பணியாளர்களின் உதவியுடன் தையல் இயந்திரம் ஒன்றை வாங்குவதற்காக அவர்
வந்திருந்தார்.

"நான் வீட்டில் ஆடைகளைத் தைத்து பணம் சம்பாதிப்பேன்", என்கிறார் அவர்.

http://www.puthinapp...?20101026102363