"கடற்கரும்புலி மேஜர் வரதன்"

by **ஜனனி** Mon Jul 01, 2013 2:36 pm

"கடற்கரும்புலி மேஜர் வரதன்"
===============
‘ மகனைப் பார்த்து எவ்வளவு காலமாகிவிட்டது ! இப்ப எப்படி இருப்பானோ ? ‘

அம்மாவுக்கு ஏக்கம். மூன்றாண்டுகளுக்கு முன்பு திரும்பவும் சிங்களவர்கள் தாக்கத்துவங்கிய போது , ” புலிக்கு … ” என்று புறப்பட்டுப் போனவன்தான். அதன் பிறகு அவர்கள் ஒருநாள்கூடக் காணவில்லை.

இடையில் ஒரு நாள் .

சண்டை ஒன்றில் கண்ணிவெடி ( மைன்ஸ் ) வெடித்து பிள்ளைக்குக் கால் போய்விட்டதாம் என்ற துயரச் செய்தி அம்மாவுக்கு எட்டியது.

அம்மாவின் கண்களில் அருவி , வேதனையால் துடித்துக்கொண்டிருப்பானோ … ? ” அம்மா …. ! ” என்று அழுவானோ …. ? அவள் மகனையே நினைத்துக்கொண்டிருப்பாள். கொஞ்ச் நாட்களாக அம்மாவின் இரவுகள் துக்கம்று நீண்டு கழிந்தன.

காலம் அசைந்தது .

” பிள்ளை இப்ப யாழ்ப்பாணத்திலையாம் ….. கடற்புளியாக் கிலாலியில நிக்கிறானாம் … சிங்கள நேவியிட்ட இருந்து சனங்களைக் காப்பாத்துகிற வேலையாம் … ” அவர்கள் அறிந்தார்கள்.

‘ எவ்வளவு காலமாகிவிட்டது … ? எப்படி இருக்கிறானோ …. ? மகனைப் பார்க்க அம்மா ஆசைப்பட்டாள். பாசமும் , ஆவலும் அவளை அவரசப்படுத்தியது.

சோதனைச் சாவடிகள் , இராணுவக் கெடுபிடிகள். கொச்சைத் தமிழில் துளைத்தேடுதேடுக்கும் கோள்விகள், கிரானில் துவங்கி தாண்டிக்குளத்தில் முடிந்த துயரப் பயணத்தின் இறுதியில் , அம்மா யாழ்ப்பாணம் வந்து சேர்ந்தாள்.

மட்டக்களப்பு தொடர்பகத்தில் பெயரைப் பதித்து , பிள்ளைக்குத் தகவல் அனுப்பிவிட்டு ஆவலோடு காத்திருந்தாள். தங்கியிருந்த வீட்டின் வாசலையே பார்த்துக்கொண்டிருக்க ஒரு நாள் கடந்து போனது ; ஆனால் மகன் வரவில்லை.

” கிளாலியில நேவிக்கு கரும்புலித் தாக்குதல் நடந்ததாம் …. கனக்க நேவியும் முடிஞ்சுதாம் …. ” என்று ஒரு செய்தி மட்டும் வந்தது

எல்லோருக்கும் சோகம் கலந்த மகிழ்ச்சி. அம்மாவுக்கும் தான் . மாலையானதும் பரபரப்பாகப் பேசப்பட்ட அந்தச் செய்தியைத் தாங்கி , ” ஈழநாதம் ” விசேட பதிப்பு அம்மாவின் கைகளிற்கு வந்தபோது …. அந்த படங்கள் …… ! அந்தப்படம் …. ! அம்மா உற்று உற்றுப் பார்த்தாள் …. கண்கள் இருந்தன் ….. ! உடல் விறைத்துப்போனது. நம்பவே முடியவில்லை. அம்மாவின் பிள்ளை …. வரதன் …. ? அவன்தானா என்று பெயரை மீண்டும் மீண்டும் பார்த்தாள். ஆம் ! அது அம்மாவில் பிள்ளையே தான். அள்ளி அனைத்து முத்தமிட ஆசையோடு ஓடோடி வந்தாலே ….. அதே பிள்ளைதான்.

கறியில்லாமல் , காசுமில்லாமல் அடுப்பெரியாத நாட்களில் – ” சோறு காய்ச்ச்சனை கரியோட வாறன் ” என்று துவக்கெடுத்துக் கொண்டு காட்டுக்குப் போவானே …… அதே மகன்.

வீதியில் சிங்களப் படை மறித்து கிறினேட்டைக் கையில் கொடுத்து ” வாயுக்குள்ள போடடா …. ” என்றபோது , ” விருப்பமெண்டா உணர வாயுக்குள்ள போடு …. ” என்று துணிவோடு திரும்பிக் கொடுத்துவிட்டு வந்தானே …. அந்த மகன் !
சோகத்தோடு அனைத்து நிற்கும் தலைவனருகில் , பூரிப்போடு சிரித்து நின்றான் அந்தக் கரும்புலி.

தாங்கமுடியாத பெரும் சுமையாய் துயரம் நெஞ்சை அழுத்த – அம்மா அழுதாள். கவலையைத் தீர்க்க கண்ணீர் தீரும்வரை அழுதாள்.