ஈழத் தமிழச்சியின் கண்ணீரில் இருந்து சில துளிகள்..........

ஈழத் தமிழச்சியின் கண்ணீரில் இருந்து சில துளிகள்..........

உலகில் நடக்கும் நிகழ்வுகள் சரித்திரத்தில் பொறிக்கப்படும் என கூறுவார்கள்.ஆனாலும் பல சரித்திர நிகழ்வுகள் திரிவு படுத்தப்பட்டு,மாற்றப்பட்டு, மறைக்கப்பட்டு விடுகின்றன என்று வரலாற்று ஆய்வாளர்கள் சொல்கிறார்கள்.மணற் திட்டுக்கள் இராமர் பாலம் ஆனது என நாசா தெரிவித்தும்,இராம கதைகள் வெறும் கதைகளே என சொல்லியும்,தாஜ்மகால் காதலின் சின்னமல்ல என்று ஆதாரங்களுடன் காட்டியும் நாம் நம்பத் தயங்குகிறோம் என்கின்றார்கள் ஆய்வாளர்கள்.
எனவே தான் ஈழத்தில் நடந்த, நடக்கும் கொடூர சம்பவங்களை தொடர்ந்து நினைவு படுத்துவதும், போராட்டங்களை நடத்துவதும் அவசியம் என்கிறார்கள் இன உணர்வாளர்கள்.எதுவுமற்றவர் வாய் சொல் அருளீர் என்பதற்கு ஏற்ப நாம் போராடா விட்டாலும் முடிந்தவரை நினைவு படுத்துவதும் ஒரு வகையில் ஒரு போராட்ட வடிவமே தான். லண்டனில் நடந்த ராஜபக்சேக்கு எதிரான போராட்டமும்,தற்போதய சிவந்தனின் உண்ணாவிரதமும் போராட்டங்களின் சில வடிவங்களே. சிந்தனைக்களம் போன்ற சில இணையத் தளங்கள் ஈழத் தமிழர்களுக்கு இழைக்கப்பட்ட அநீதிகளை வெளிக் கொணரவும்,நினைவு படுத்தவும் முனைவது வரவேற்கக் கூடிய செயல்களாகும்.
இந்த நிலையில் சமீபத்தில் நான் படித்த, Margaret Trawick என்ற ஐரீஷ் பெண்மணியின் ஆராட்சிக் கட்டுரையில் இருந்து சில பகுதிகளை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்வதில் மகிழச்சி அடைகின்றேன்.

இவர் பல ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் தமிழ் ஈழப் பகுதியிலும்,தமிழ் நாட்டிலும் வாழ்ந்து கண்ட அனுபவங்களை நூல்கள் மூலமும், ஆராட்சிக் கட்டுரைகள் மூலமும் வெளியிட்டிருக்கிறார். இவரின் நூல்களில்,Notes on Love in a Tamil Family,Enemy Lines போன்ற நூல்களும் ஒட்டாவா சர்வதேச கருத்தரங்கில் சமர்ப்பித்த ஆய்வுக் கட்டுரையும் வரவேற்பை பெற்றதுடன், Enemy Lines பல சர்ச்சைகளையும் ஏற்படுத்தி இருந்தது.தமிழர்களுக்கு சார்பாக எழுதுவதாக குற்றம் சாட்டப்பட்ட போதும்,Lancy போன்றவர்களுடனான கருத்து மோதல்களூக்கு இடையிலும்,எந்தவித அச்சமும் சளைப்பும் இன்றி பதில்களை கொடுத்ததுடன்,வந்து பாருங்கள்,சென்று பாருங்கள் என்று கூறி, உண்மைகளை நிலை நாட்டியவர் என்ற பெருமையும் இவருக்கு உண்டு. அமெரிக்கா,நியு சீலண்ட் இல் பேராசிரியராக பணி புரிந்த, இவரைப் போன்ற பல வெளி நாட்டவர்கள் ஈழத் தமிழர்களுக்கு இழைக்கப்பட்ட அநீதிகளை வெளிக் கொணர்ந்து குரல் கொடுக்கும் போது, நாம் எவ்வளவு வேகமாக செயல்பட வேண்டும் என்பதை நான் சொல்லி நீங்கள் தெரிந்து கொள்ள வேண்டியதில்லை.

சித்திரவதை,கடத்தல்,பாலியல் பலாத்காரம்,கொலை,வாய்ப்பூட்டு,போர்குற்றம் இப்படி பல மனித உரிமை மீறல்களுக்கிடையில் வாழும் அந்த பாவப்பட்ட மக்களுக்காக, அவற்றை மீள் கொணருவதால், நம் உணர்வுகள் அழிந்து விடாது தொடர்ந்து குரல் கொடுக்க முடியும் என்ற நம்பிக்கையினால், இதோ சில அழியா வடுக்கள்,காயங்கள்,தொடர்ந்து வடியும் இரத்தக் காயங்கள்....

தொடர்ந்து வந்த இனக் கலவரங்களும், அதனால் ஏற்பட்டகல்வி சீரழிவு, சொத்துக்கள் சூறையாடப்பட்டது,கற்பளிப்பு,பாலியல் பலாத்காரங்கள் போன்றவை தான் அமைதியும், பண்பும்,அடக்கமும் கொண்ட ஈழத் தமிழ் பெண்களை போராளிகளாக்கியது என்று கூறும் Trawick, தான் கண்ட, ஆய்வு செய்த நிகழ்ச்சிகளையும் தந்து கண்களை கலங்க வைக்கிறார்.

1983 ஜூலையில் நடந்த மோசமான இனக் கலவரமும்,அதைத் தொடர்ந்து 1987 ல் அமைதிப் படை என்ற பெயரில் தமிழர்களுக்கு பாதுகாப்பாக வந்த,இந்திய இராணுவத்தின் அட்டூழியங்களால் படு மோசமடைந்தது.

வயது வந்த இளம் பள்ளி மாணவியுடன் வாழ்ந்து வந்த இளம் தாயின் சோகக் கதை இது.
நவெம்பர் 12 ம் திகதி காலை 8 மணியளவில் திடீரென வந்த இந்திய இராணுவத்தினர்,எனது மகளை ஒரு அறைக்கு இழுத்து சென்று பூட்டி வைத்தார்கள்.தேடுதல் செய்கிறோம் என்று சொன்ன அவர்கள்,எங்களிடம் இருந்த நகைகள் பொருட்களை சுருட்டிக் கொண்டு சென்று விட்டனர். சிறிது நேரத்தில் வேறு மூவர் வீட்டின் பின் பக்க வழியால் வந்தனர். என் பெற்றொரை அறையில் பூட்டி வைத்து விட்டு என்னை தொடர்ந்து மாறி மாறி கற்பழித்தனர். சத்தமிட்டால் என் பெற்றொர்களை சுட்டுக் கொன்று விடுவதாக பயமுறுத்தினர். என் குழந்தையுடன் மறு நாள் தப்பி வந்து விட்டேன். இது பற்றி வெளி ஊரில் இருக்கும் என் கணவரிடம் தொலைபேசியில் தெரிவித்த போது கவலைப் படாதே விரைவில் வந்து விடுகிறேன் என்றார். என் கணவர் என்னை மீண்டும் ஏற்றுக் கொள்வார் என்று நினைக்கிறீர்களா.என் குழந்தைக்காக நான் வாழ வேண்டிய நிலை என்ற அவர் கண்களில் நீர் ஆறாய் பாய்ந்தது.

இது ஆயிரக்கணக்கான சம்பவங்களில் ஒன்று தான்.வெளி நாடுகள் போலல்லாது இவர்களில் பலர் எதையும் வெளியே சொல்லாது விட்டு விடுகிறார்கள்.இப்படியான சம்பவங்களால் மன நோய்க்கு ஆளான பலரையும்,தற்கொலை செய்து கொண்டவர்களையும் நாம் எண்ணிப் பார்க்கிறோம்.
இந்திய இராணுவத்தாலும், அரச பயங்கரவாதத்தாலும் விரல் விட்டு எண்ணக்கூடிய ஒரு சிலரைத் தவிர மற்ற அனைவரும் இன்றும் சாதாரண வாழ்க்கைக்கு திரும்பாமலே,திரும்ப முடியாமலே வாழ்கிறார்கள். விதவைகளாக,பிள்ளைகளை இழந்து,உற்றாரை,உறவினைரை இழந்து, கட்டிக் காத்து வந்த சொத்துக்களை இழந்து,நிலங்களை இழந்து, கல்வியை இழந்து, எத்தனையோ கற்பனைகளை சுமந்து வாழ்ந்த இவர்கள் வாழ்வே கற்பனையாக கானல் நீராகி விட்டதை எண்ணிப் பார்க்க இந்த உலகம் இன்னமும் முயலவில்லை.

இது தவிர கிழக்கில் உள்ள செங்கலடி,துறைநீலாவணை, வீரமுனை பகுதிகளில் 1990 ஆகஸ்ட் 12,15,18 திகதிகளில் இராணுவத்துடன் இணந்து செயல்படும் முஸ்லீம் ஹோம் காட்(muslim home guard)களால்
90,95,91 என்ற எண்ணிக்கைகளில் அப்பாவி பொது மக்கள் சுடப்பட்டும்,உயிருடன் எரியூட்டப்பட்டும் கொல்லப்பட்டார்கள்.இதற்கு சில தினங்களுக்கு முன், ஆகஸ்ட் 3 ல் காத்தங்குடி முஸ்லிம் பள்ளிவாசலில் 113 முஸ்லிம்கள் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டனர்.அதே ஆக்ஸ்ட் 11 ல் ஏறாவூரில் 110 முஸ்லிம் பெண்கள்,குழந்தைகள் உட்பட படுகொலை செய்யப்பட்டார்கள். இந்த படுகொலைகள் அனைத்தும் விடுதலைப் புலிகள் மீது வழக்கம் போல் சுமத்தப்பட்டு, இலங்கை இராணுவம் தன் பக்கத்திற்கு சாட்சியங்களை வலுவாக்கிக் கொண்டது.ஆனால் அப்போது காத்தாங்குடியில் மத போதகராக இருந்த பாவா என்பவர்,அவரின் மகன் தற்போது வெளி நாட்டில் வசிக்கிறார், புலிகள் எந்த விதத்திலும் இதில் தொடர்பு கொண்டிருக்க முடியாது என்றும்,இராணுவத்தினரே தமிழில் பேசி விடுதலைப் புலிகள் என நம்ப வைத்து இந்தப் படுகொலைகளை நடத்தி இருக்கிறார்கள் என்று திட்டவட்டமாக தெரிவிக்கிறார்.

இத்துடன் யாழ்ப்பாணத்தில் தபால் அதிபர் ஒருவர் குடும்பத்துடன் வாழ்ந்து வந்த வீட்டை இந்திய இராணுவத்திற்கு கொடுக்க இணங்காததால், அன்று இரவே தூக்கில் தொங்க வைத்த இராணுவத்தினர்,அவரது மனைவியையும் கற்பளித்து விட்ட சோகத்தை, அவர்கள் பிள்ளைகள் முன்னால் நடந்த இந்த கொடுமையை எங்கு காண முடியும்? அமைதியாக வாழ்ந்த அந்தக் குடும்பம் சிக்கி சிதறிய சோகத்தை யாரால் ஈடு செய்ய முடியும்?

உலகின் பல நாடுகளிலும் நடந்த வரலாற்று சம்பவங்கள் சொல்லித் தந்த பாடம்,என்றுமே பெரும்பான்மையினர் சிறுபான்மை இனத்திற்கு நீதியான உரிமைகளை வழங்கியதில்லை.எப்போதும் ஏமாற்றப்பட்டே
வந்திருக்கிறார்கள். பெரும்பான்மையினர் வெற்றியாளர்களாகவும்,சிறுபான்மையினர் தோல்வியாளர்களாகவுமே இருந்திருக்கிறார்கள். இதைவிட எப்போதுமே பெரும்பான்மையினருக்கு சார்பாகவே உலகம் செயல்பட்டு வந்திருக்கிறது. தங்கள் உரிமைகளை கேட்ட ஒரு இனம் பயங்கரவாதிகளாகவே காட்டப்பட்டு வந்துள்ளனர்.இப்படி காட்டப்படுவதால் பெருபான்மையினருக்கு எப்பொதுமே உலகம் சார்ந்தும்,போராடும் இனத்திற்கு பயங்கரவாதிகள் என்ற பட்டத்தை சூட்டி ஒடுக்கி விடவுமே முயற்சிக்கிறது.இந்த நிலையில் அவர்களுக்கு இருக்கும் ஒரே வழி போராடுவதும் பிரிந்து வாழ்வதும் தான்.

நீங்கள் கூறுவது முற்றிலயும் உண்மை .......