தேவை, இரும்புக் கரம்!

by **மாலதி** Mon Apr 23, 2012 7:49 am

சத்தீஸ்கர் மாநிலத்தில் சுக்மா மாவட்ட ஆட்சியராகப் பணியாற்றிய
தமிழ்நாட்டுக்காரர் அலெக்ஸ் பால் மேனன் இருநாள்களுக்கு முன்பாக மாவோயிஸ்டுகளால்
கடத்தப்பட்டார். அவர் பாதுகாப்பாக இருப்பதாகத் தெரியவந்துள்ளது.
சுக்மா மாவட்ட ஆட்சியர் அலெக்ஸ் பால் மேனன் கடமையுணர்வுடன், பழங்குடியின
மக்களின் நன்மைக்காகச் செயலாற்றியவர் என்று எல்லாரும் சொல்கின்றனர். அப்படிப்பட்ட
ஓர் அதிகாரியை மாவோயிஸ்டுகள் கடத்திச் சென்று பிணைக் கைதியாக வைக்க வேண்டிய அவசியம்
என்ன? அதிலும் குறிப்பாக, பழங்குடியினருக்கான நலத்திட்டங்கள் வழங்கும்
நிகழ்ச்சிக்குச் சென்றிருந்த மாவட்ட ஆட்சியரைக் கடத்தியிருப்பதன் மூலம் இரண்டு
செய்திகளை மாவோயிஸ்டுகள் உணர்த்துகிறார்கள்.
எந்தவிதப் பேச்சுவார்த்தை, ஜனநாயக முறைகளுக்கும் கட்டுப்பட மாட்டோம் என்பது
முதலாவது செய்தி. "இது எங்களது ஆளுமைக்குட்பட்ட பகுதி. இதற்குள் நுழையக்கூடாது,
உள்ளே வராதே' என்பது இரண்டாவது செய்தி. இந்த இரண்டுமே எந்தவொரு ஆட்சி அமைப்பாக
இருந்தாலும், ஓர் அரசுக்கு ஏற்புடையதல்ல.
கடத்தப்பட்ட எம்எல்ஏ-வை விடுவிக்காமல், கட்டப்பஞ்சாயத்தில் நிறுத்தி வைப்பது,
மாவோயிஸ்டுகளின் அடாவடித்தனத்தைக் காட்டுகிறது என்றால், மக்களுக்கு நன்மை செய்யும்
அதிகாரியைக் கடத்திச் செல்வது, அந்தப் பகுதிக்குள் அரசு அதிகாரிகள் யாரும் பணியாற்ற
முன்வரவே கூடாது, அஞ்சி ஓடிவிட வேண்டும் என்கிற மிரட்டல் உத்தியைத்தான்
வெளிப்படுத்துகிறது.
இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தமிழகத்தில் குரூப்-1 தேர்வில் வெற்றி பெற்று
தமிழக அரசுப் பணியில் சேர்ந்த பெண் அதிகாரி, ஐஏஎஸ் தேர்வில் வெற்றி பெற்றும் அந்தப்
பணியை ஏற்கவில்லை. அவரை சத்தீஸ்கர் மாநிலத்தில் பணியாற்றச் சொன்னதுதான் அதற்குக்
காரணம். அங்கே மாவோயிஸ்டுகள் தொல்லை அதிகம் என்பதால், ஐஏஎஸ் பணியை மறுத்துவிட்டு,
தமிழக அரசிலேயே நீடிக்க விரும்புவதாக அவர் கூறிவிட்டார். அவருக்கு ஏற்பட்ட அதே
தயக்கம், அச்ச உணர்வை எல்லா அதிகாரிகள் மனதிலும் ஏற்படுத்தி, யாரையும் சத்தீஸ்கர்
மாநிலத்தில் பணியாற்ற வரவிடாமல் செய்வதுதான் மாவோயிஸ்டுகளின் நோக்கம் என்று
தெரிகிறது.
இந்திய அதிகாரிகள் யாரும் அந்தப் பகுதிக்குள் நுழைந்துவிடக்கூடாது என்று
அந்தப் பகுதியைத் தங்கள் ஆளுகைக்குள் கொண்டுவர முயற்சிப்பதன் மூலம் மக்களுக்காக
ஆயுதம் ஏந்துவதாக மார்தட்டிக்கொள்ளும் மாவோயிஸ்டுகளின் நோக்கம் கேள்விக்குரியதாகிறது.
பழங்குடியினரை தங்களது கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருக்க விரும்புகிறார்கள் என்பதுதான்
இதன் பொருள். அப்படியானால், பழங்குடியினரை இந்திய அரசு சுரண்டுவதாகக் குற்றம்
சாட்டும் தார்மிக உரிமை இவர்களுக்கு ஏது? இவர்கள் எதைத் தவறு என்று சொல்கிறார்களோ
அதை இவர்களே கடைப்பிடிப்பது மட்டும் என்ன நியாயம்?
இப்படிப்பட்ட மாவோயிஸ்டுகளின் கோரிக்கையை ஏற்று, சிறையில் இருக்கும் எல்லா
மாவோயிஸ்டுகளையும் விடுவித்துவிட்டால் மட்டும் இவர்கள் கடத்தலை நிறுத்தி விடுவார்களா
என்ன?
மாவோயிஸ்ட் பிரச்னை பூதாகரமாகி இருப்பதற்கு சில அடிப்படைக் காரணங்கள்
இருக்கின்றன. நிம்மதியாகத் தாங்கள் உண்டு, தங்களது வாழ்க்கை உண்டு என்று இருந்த
ஆதிவாசிகளின் வாழ்வாதாரத்தை அழிக்கும் விதத்தில் பன்னாட்டு நிறுவனங்கள் காடுகளை
அழித்து அங்கிருந்து கனிம வளங்களை வெட்டி எடுக்க முற்பட்டபோது, ஆதிவாசிகளுக்காகக்
குரல் கொடுக்க யாருமே இல்லாத நிலைமை ஏற்பட்டதுதான் முதல் காரணம்.
ஆளும் கட்சியும், எதிர்க்கட்சியும் கைவிடும் நிலையில், மக்களின்
பிரச்னைக்காகக் குரலெழுப்ப ஒரு மாற்றுக் கட்சியும் இல்லாமல் போனால் அந்த வெற்றிடத்தை
நிரப்ப மாவோயிஸ்டுகள் போன்ற தீவிரவாதிகள் நுழைந்து விடுவார்கள் என்கிற ஆபத்து
இந்தியாவின் எல்லா மாநிலங்களிலுமே இருக்கிறது. கல்வி அறிவு, பொருளாதார வளர்ச்சி
இரண்டுமே இல்லாத நிலையில் ஒடிசா, சத்தீஸ்கர் போன்ற மாநிலங்கள் அவர்களது வலையில்
விழுவதில் வியப்பொன்றும் இல்லை.
பன்னாட்டு நிறுவனங்களை நாம் நுழையவிடும்போது, அவர்களது தொழில் எதிரிகள்
தங்களது பகையைத் தீர்த்துக் கொள்ள இதுபோன்ற மாவோயிஸ்டுகளைத் தூண்டி விடுவதும்,
அவர்களுக்கு ஆயுத உதவி செய்து தங்கள் தொழில் எதிரிக்குத் தொந்தரவு கொடுப்பதும்
எதிர்பார்க்க வேண்டிய ஒன்று. எத்தனையோ எச்சரித்தும் இந்தியாவை ஆண்ட கூட்டணியும்,
ஆளும் கூட்டணியும் காதில் போட்டுக் கொள்ளாததன் விளைவுதான் இன்று ஏறத்தாழ மூன்றில்
ஒரு பகுதி மாவட்டங்கள் மாவோயிஸ்டுகளின் கட்டுப்பாட்டில் இருக்கின்றன.
இந்திய அரசு தனது நடவடிக்கையை ராணுவத்தின் உதவியுடன் முடுக்கியபோது
அறிவுஜீவிகள் எழுப்பிய எதிர்ப்பு, மனித உரிமை மற்றும் மாவோயிஸ்டுகளுக்கான ஆதரவு நிலை
காரணமாக மத்திய அரசு சற்று தயக்கத்துடன் தாக்குதல் நடவடிக்கையை நிறுத்திக்கொண்டது.
இடைப்பட்ட கால அவகாசத்தில் மீண்டும் மாவோயிஸ்டுகள் தங்களைப் பலப்படுத்திக்கொண்டு
விட்டார்கள்.
மத்திய அரசு அப்போதே உறுதியான நிலைப்பாட்டினை மேற்கொண்டிருந்தால், இந்நேரம்
மாவோயிஸ்டுகளின் தீவிரத்தைக் கட்டுக்குள் கொண்டுவந்திருக்க முடியும். மத்திய அரசு
இக்கடமையில் தவறிவிட்டது. அதன் விளைவுதான் இப்போதைய கடத்தல் எண்ணிக்கை அதிகரிப்பதன்
காரணம்.
இந்திய அரசு தங்கள் பகுதியில் செயல்படவே கூடாது என்பதுதான் மாவோயிஸ்டுகள்
சொல்ல வரும் கருத்து. நம் நாட்டுக்குள் இருந்துகொண்டு, இந்திய அரசின்
அதிகாரவரம்புக்கு உள்பட்டதல்ல இந்தப் பகுதி என்று சொன்னால், அத்தகைய மாவோயிஸ்டுகள்
மீது ஓர் எதிரி நாட்டுப் படைகள் மீது எப்படிப் போர்த் தொடுப்போமோ அதே ஆக்ரோஷத்துடன்
தாக்குதலை நடத்தி, அவர்களை ஒடுக்குவதுதான் எந்தவொரு அரசும் மேற்கொள்ள வேண்டிய
நடவடிக்கை. சீனா தனது எல்லையிலிருந்து தரும் தொல்லையைவிட இது மிகவும் ஆபத்தானது.
இனியும் இதை மனிதஉரிமைப் பிரச்னையாகப் பார்த்துக் கொண்டிருக்க முடியாது.
இந்திய அரசின் மேலதிகாரத்தை நிலைநிறுத்த மாவோயிஸ்டுகளுக்கு எதிராக முனைப்புடன் போர்
தொடுக்க அரசு தவறினால், அதன் விளைவு நாளை இந்தியாவே மாவோயிஸ்டுகளின் பிணைப்
பொருளாக்கப்பட்டுவிடும்!