நடமாடும் முதலீடுகள் : ஆர்.நடராஜன் :அமெரிக்க தூதரக முன்னாள் அரசியல் ஆலோககர்

"அக்கிராசனர் பிரேரேபித்த அபேக்ஷகர்களின் ஜாபிதாவை, காரியக் கமிட்டி
பகிஷ்கரித்தது...' ஏதாவது புரிகிறதா? இது, பழங்காலப் பத்திரிகைத் தமிழ்.
"தலைவர் முன் மொழிந்த வேட்பாளர்கள் பட்டியலை, செயற்குழு புறக்கணித்தது!' -
இது புதுத் தமிழ். ஐம்பது ஆண்டுகளில் தமிழ் இப்படி வளர்ந்திருக்கிறது. இதே
கால கட்டத்தில், அரசியல் எப்படி வளர்ந்திருக்கிறது?
முதல் தேர்தலின், "அபேக்ஷகர்கள்' தம் பகுதிகளில் செல்வாக்குடன்
இருந்தவர்கள். அவர்களது தனி நபர் செல்வாக்கு, கட்சிக்கு பலம் சேர்த்தது.
ஜாதி, கட்சி தாண்டி, எல்லாருக்கும் உதவினர்; தாங்களே செலவுகள் செய்தனர்.
கட்சியிடம் பணம் கேட்டதில்லை. குறைந்த அளவே, கட்சி செலவு செய்தது. கட்சித்
தலைவர்கள், அமைச்சர்கள், அதிகாரிகள் தொகுதிக்கு வந்த போது, அபேக்ஷகர்கள்,
சொந்தக் காசைச் செலவிட்டனர். எவரும் அவர்களை அணுக முடியும் என்ற நிலை
இருந்தது. சமூக சேவையில் அவர்கள் வருமானம் தேடிக் கொண்டதில்லை.இந்த,
"அபேஷகர்கள்' போய், வேட்பாளர்கள் வந்ததும், நிலைமை மாறிவிட்டது. அவர்களது
தேர்தல் செலவை, கட்சி ஏற்றுக் கொண்டது;
இது இரண்டாம் கட்டம். கட்சிகளின் புதிய தலைவர்கள், தங்கள் தரத்தில்
அல்லது அதற்குக் கீழானவர்களையே விரும்பினர். தனி நபர் செல்வாக்கு
உடையவர்களை ஓரம் கட்டினர். தலையாட்டிகளையும், கைதட்டிகளையுமே தேர்தலில்
நிறுத்தினர்.படிப்பும் குறைவு, பணமும் குறைவு என்றால், தலைமையின் சொல்
கேட்டு நடக்கும் அதிவிசுவாச நபர்களாக இருப்பர் என்ற எண்ணத்தில் கட்சி,
வேட்பாளர்களைத் தேர்வு செய்தது. புதியவர்கள் கொஞ்சம் கூச்சம், கொஞ்சம்
பயத்துடன், ஏதோ சேர்த்துக் கொள்ள ஆரம்பித்தனர்.
அடுத்து வந்த கட்சித் தலைவர்களுக்கு, இரண்டாம் கட்ட எம்.எல்.ஏ.,க்கள் -
எம்.பி.,க்கள், ஓரளவு பணத்துடன், செல்வாக்குடன் இருந்தது பிடிக்கவில்லை.
இந்தக் கட்டத்தில் முற்றிலும் புதியவர்கள், வேட்பாளர்கள் ஆகினர்.
இவர்களைக் கட்சி, தன் பிடிக்குள் கொண்டு வந்துவிட்டது. கட்சிக்கு இவ்வளவு,
கட்சித் தலைமைக்கு இவ்வளவு என, கப்பம் நிர்ணயிக்கப்பட்டது. இந்த வகை
வேட்பாளர்கள், எதையும் கொடுக்கத் தயங்கவில்லை. இவர்கள் தம் கை முதலைப்
போட்டா சம்பாதித்தனர்? யார் வீட்டுக் காசோ, தமக்கும் கொஞ்சம் கிடைக்கும்
போது, "மொய்' எழுதினால் என்ன என்று நினைத்துச் செயல்பட்டனர்.
இந்தக் கட்டத்தில், ஆளும் கட்சியாக இருந்த அனுபவத்தின் மூலம், கட்சித்
தலைமை, எந்தெந்த வழிகளில், எவ்வளவு வருமானம் என்பதைத் துல்லியமாகக்
கணக்கிட்டு, எம்.எல்.ஏ.,க்களையும், எம்.பி.,க்களையும், நடமாடும்
முதலீடுகளாக மாற்றிவிட்டது; இது நான்காம் கட்டம்.
ஐந்தாம் கட்டத்தில், எம்.எல்.ஏ.,க்கள், எம்.பி.,க்கள், அமைச்சர்
பிரதானிகள், கட்சித் தலைமைக்குத் தெரியாமலும், கொஞ்சம் சேர்த்துக் கொள்ள
ஆரம்பித்தனர். விஷயம் தெரியவந்ததும், அமைச்சர்களை மாற்றி, கஜானாவை
நிரப்பிக் கொண்டது கட்சித் தலைமை.
ஆறாம் கட்டத்தில் கட்சித் தலைமை, பல தர, பல தார, குடும்ப உறுப்பினர்கள்
கொண்டது என்று கட்சி வளர்ந்தது. அப்போது, யார் யாரை, எப்படி கண்டுகொள்வது
என்பதைப் புரிந்து கொண்ட அமைச்சர்கள், சதவீதக் கணக்கில் கப்பம்
கட்டினர்.தேர்தலுக்கான பொதுச் செலவை மட்டுமே கட்சிகள் செய்தால் போதும்
என்ற மூன்றாம் கட்ட நிலைமை, ஆறாம் கட்டம் வரை தொடர்ந்தது. ஏழாம்
கட்டத்தில், கட்சி வேட்பாளர்களிடம் கேட்டது, "நீங்கள் தேர்தலுக்கு எவ்வளவு
செலவு செய்வீர்கள்?' வேட்பாளர்களாக விரும்பியவர்களிடம் பணம் இருந்தது.
அவர்கள் செலவு செய்யத் தயாராக இருந்தனர். அவர்கள் செலவிட முன் வந்த பணம்,
பெரும்பாலும் முதல் இல்லாத வியாபாரமான அரசியலில் சேர்த்தது தான்.எட்டாம்
கட்டம், உச்சகட்ட ஜனநாயக வளர்ச்சி. இந்தக் கட்டத்தில், வேட்பாளராக
விரும்பியவர்கள், கட்சித் தலைமையுடன் பகிரங்கமாக பேரம் பேச ஆரம்பித்தனர்.
"எனக்கு அந்தத் தொகுதியை ஒதுக்குங்கள்; இவ்வளவு முதலிலேயே கப்பம்
கட்டிவிடுகிறேன்...'அந்தக் கால, "அபேக்ஷகர்கள்' இப்படிச் சொன்னதுண்டோ?
இப்போது, "வேட்பாளர்கள்' சொல்கின்றனர். இந்த ஐம்பது வருடங்களில், தமிழ்
மட்டுமா வளர்ந்திருக்கிறது!